Filmrecensie van The Hateful Eight: de film van Quentin Tarantino is een verwennerij
The Hateful Eight filmrecensie: De film van The Quentin Tarantino, ontvouwd als 'hoofdstukken', voelt als een echt kort verhaal voor een koude winterdag.
Beoordeling:3.5uit5
The Hateful Eight filmrecensie: De film van Quentin Tarantino, ontvouwd als hoofdstukken, voelt als een echt kort verhaal voor een koude winterdag.
T 187 minuten, The Hateful Eight is een verwennerij. Maar weinigen doen verwennerij beter dan Quentin Tarantino. Hier voelt de film, ontvouwd als hoofdstukken, aan als een echt kort verhaal voor een koude winterdag. Elke keer dat iemand vanuit een sneeuwstorm een kamer binnenkomt, kun je je voorstellen dat de angstige bewoners die instructies uitschreeuwen om de kapotte deur dicht te spijkeren. Ze spreken met elkaar en over elkaar heen, als mensen die je eerder door omstandigheden bij elkaar hebt gegooid. Eerder delen vier van hen een ongemakkelijke maar nooit oninteressante rit op een postkoets, gespannen onder de spanning van binnen en de sneeuw van buiten. Nogmaals, het is een vertraagde introductie en je kunt niet wachten om te zien wat er gebeurt als de vier uitstappen. Voeg daarbij het adembenemende landschap van deze volledig in de sneeuw geschoten western en de muziek waarop de paarden door de kou ploegen, en het is een cinema van de ambitie die maar weinigen beter doen dan Tarantino.
De regisseur kiest zelfs voor 70 mm-filmformaat en besluit vervolgens volledig naar binnen te gaan, waarbij hij de personages opsluit in een fournituren die bijna net zo vertrouwd worden als de rest van de personages tegen de tijd dat The Hateful Eight zijn einde nadert. Let op het gebruik van het woord fournituren, want elk van de hoeken, flessen, open haard, stoelen, bed en vooral de koffiepot gaan een eigen leven leiden.
Als alleen de rest van de Tarantino-film zijn spetterende eerste anderhalf uur, of het pre-interval, waarmaakte. Als deze periode Tarantino op zijn best is, waar plausibel en ongeloof elkaar moeiteloos overeind houden, haalt de tweede helft het slechtste van de regisseur naar boven met de personages, dialogen en het gratuite geweld daar, zo vermoedt men, meer in zijn voordeel. Het geweld is het meest teleurstellend, of het nu gericht is op de enige vrouwelijke hoofdrolspeler in de film of niet. Nooit iemand die bloed en bloed schuwt, Tarantino kent de waarde ervan als een catharsis, waardoor je er soms tegen beter weten in kunt genieten.
Hier is er niets van. Je kunt je voorstellen waar de acht hatelijke uit Tarantino's pen vanaf het begin naartoe gaan, en als die vraag eenmaal uit de weg is - hoewel de film wordt beschreven als een mysterie, daar is weinig van - gaat het er echt om hoe ze daar komen , en hoewel het naar verwachting niet mooi is, is het onverwacht te ongezond.
Er is een gevoel dat het overheersende idee de nasleep is van de Amerikaanse Burgeroorlog en de wonden die het heeft achtergelaten. En hoewel er voortdurend melding wordt gemaakt van een brief geschreven door Abraham Lincoln aan majoor Markies Warren van Samuel Jackson, en een vermelding van John Wilkes Booth, is de noord-zuid-kloof meer een complot dan een serieus onderzoek van de raciale kloof. Het N-woord wordt echter vrijelijk gebruikt - zo vaak als in het betere Django Unchained, voor een minder doel - genoeg om zijn potentie te verliezen.
De acht bestaan in de eerste plaats uit de twee premiejagers, John Ruth (Russells) en Warren. Ruth vangt zijn premies levend op en wacht rond om te zien hoe de wet ze ophangt. Warren krijgt ze alleen dood terug, en in een van die typische vleugjes van belachelijkheid van een Tarantino-film, wanneer hij een ritje maakt op Ruth's wagenwiel om uit de sneeuwstorm te komen, worden de drie lichamen die hij vervoert op het dak vastgebonden. Ruth heeft de gevreesde crimineel Daisy Domergue (Leigh) bij zich. Onderweg geven ze een lift aan Mannix (Goggins), die ooit aan de kant van de afvalligen tegen het noorden heeft gevochten, en die beweert te zijn gekozen als sheriff van Red Rock, naar wiens gevangenis ze allemaal op weg zijn. Ruth gelooft geen woord van wat Mannix hem vertelt.
Ze ontmoeten de andere vier bij de fourniturenwinkel waar ze een pauze moeten nemen naarmate de storm verergert. De rest bestaat uit een generaal van het geconfedereerde leger, Smithers (Dern), een Engelsman met de onwaarschijnlijke naam Oswaldo Mobray (Roth) die zichzelf tot beul uitroept, een stille cowboy, Gage (Marsden), en een Mexicaan, Bob (Bichir) , die vreemd genoeg de fournituren runt in afwezigheid van de vaste eigenaresse Minnie.
Terwijl het plot zich voortsleept, soms voortgestuwd door een monoloog van Tarantino en het slimme gebruik van terugspoelen en vooruitspoelen, realiseer je je dat deze uitgebreide opzet naar een einde niet zo overtuigend is.
Eigenlijk kan je niet anders dan je afvragen of de gewone mensen van de fournituren nog wat langer hadden rondgehangen om deze film een verandering van stemming en een vleugje plausibiliteit te geven.
Geregisseerd door Quentin Tarantino
Met Samuel L Jackson, Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Walter Goggins, Demian Bechir, Michael Madsen, Bruce Dern, Tim Roth
